Sumio Yoshimi is vader van 2 kinderen en 2 pluskinderen. Hij houdt van reizen, de kust en wintersport. Zijn vader was een Japanner die een apothekersdiploma op zak had. Zijn moeder was een licentiate economie die haar carrière geen prioriteit gaf. Haar kinderen waren haar prioriteit.

Hij is een 62-jarige huisarts in Koekelberg. Van in het begin van zijn medische carrière was hij betrokken bij de kringwerking van de huisartsen en de wetenschappelijke vereniging ervan. Hij streefde ernaar dat de Brusselse patiënt steeds in zijn landstaal zou behandeld worden. In die tijd waren er ongeveer 100 Nederlandstalige artsen voor een 2000-tal Franstalige huisartsen. Hij bekijkt Brussel vanuit zijn medisch perspectief en heeft een scherp oog voor de multiculturele samenleving, armoede, en het daaraan gekoppelde onveiligheidsgevoel. Als geconventioneerd arts is hij sterk betrokken bij zijn patiënten en heeft hij inzicht in de complexiteit van het Brusselse stadsleven.
Academisch gezien was hij verbonden aan de VUB, waar hij betrokken was bij onderwijs en stagebegeleiding. Hij is sinds 2001 ook praktijkopleider erkend door de 2 landsgedeelten. Bij het ICHO was hij ook Stagecoördinator voor de HAIO’s en leidde hij een paar jaar seminaries.

Buiten de academische wereld heeft hij verschillende leiderschapsrollen bekleed, zoals voorzitter van de Brusselse huisartsenkring en penningmeester van Vesalius vzw.
Als lid van de orde der artsen en Amonis ofp zet hij zich in voor de belangen van artsen en vrije beroepen. Hij was ook raadslid in tal van andere organen zoals er zijn regionale leescomités, accrediteringscommissie van het RIZIV, Provinciaal geneeskundige commissie.

Met een focus op gezondheidszorg, armoedebestrijding en werkloosheidsbestrijding wil Sumio zijn ervaring en kennis inzetten om bij te dragen aan Vlaanderen en Brussel.
Sinds de jaren 90 is hij betrokken bij het Vlaams palliatief netwerk en was hij aan de wieg van de eerste LEIF-artsen. Hij wenst de wetgeving over het levenseinde in al zijn facetten te verfijnen en de wil van de patiënt daarin centraal te hebben.

Een steentje bijdragen voor de gezondheidszorg in het algemeen lijkt hem een must. Binnen deze sector moeten er vele jobs gecreëerd worden. Het gebrek aan artsen zou kunnen betekenen dat de uitoefening van het beroep meer moet ondersteund worden. Eerste stappen zijn daarvoor al gezet, maar het kunnen er meer zijn. Denk maar aan de praktijkassistenten wiens taken ook belangrijker worden. Eerstelijnspsychologen bestaan al, maar een degelijke terugbetaling van psychologen zou veel werk uit handen kunnen nemen van de eerste lijn (huisartsen), waardoor de huisartsen meer andere taken op zich zouden kunnen nemen zoals preventie, medische begeleiding, enzovoort.
Het zijn maar dromen, maar hoe begint iets? Alles moet kunnen maar rede moet zegevieren.

Jobcreatie kan in vele andere sectoren zoals onderwijs, industrie, enzovoort. Dit impliceert natuurlijk gewaagde beslissingen met betrekking tot loonkosten en sociale lasten. Er is veel werk voor de boeg. Verder moeten we toch maatregelen nemen om de mensen te stimuleren om te werken. Het moet voor hen interessant zijn op allerlei manieren om te werken en niet enkel werken om het geld, maar ook voor werken voor je toekomst.